ارایه روشی نوین به منظور کشف نقاط (نا) پایدار شبکه های کنترل جابجایی

یکی از مراحل مهم در کنترل جابجایی سازه های حساس و یا بررسی تغییر شکل زمین، کشف نقاط (نا) پایدار می باشد. از جمله روش های کلاسیک آشکارسازی نقاط ناپایدار می توان به روش تبدیل همانندی وزندار تکرای (IWST) اشاره نمود که بر پایه مینیمم کردن نرم L1 بردار جابجایی استوار است. در این تحقیق روشی جهت کشف نقاط ناپایدار شبکه های میکروژیودزی ارایه شده است. اساس روش پیشنهادی این تحقیق نیز بر پایه مینیمم کردن نرم L1 بردار جابجایی استوار است. تفاوت این روش با روش IWST کلاسیک در نحوه برآورد بردار جابجایی است. در روش کلاسیک، بردار جابجایی از تفاضل مختصات سرشکن شده دو ا پک بدست می آید. در حالی که در روش پیشنهادی، مجهولات سرشکن شده اپک اول به عنوان شبه مشاهده به همراه مشاهدات اپک دوم به منظور برآورد بردار جابجایی مورد استفاده قرار می گیرد. در نهایت در هر دو روش، جابجا شدن یا نشدن هر نقطه به طور مجزا با استفاده از آزمون آماری بررسی می شود. به منظور بررسی عملکرد روش پیشنهادی در مقایسه با روش IWST کلاسیک، از چندین نمونه داده های شبیه سازی استفاده شد. شبیه سازی بر روی یک شبکه ترازیابی و یک شبکه GPS انجام شد. در شبکه ترازیابی شبیه سازی شده، یکی از نقاط به دلخواه جابجا شده و درصد کشف صحیح نقاط ناپایدار با استفاده از دو روش محاسبه شد. نتایج نشان داد استفاده از روش پیشنهادی نسبت به روش IWST کلاسیک، به ترتیب منجر به بهبودهای 5 و 7/4 درصدی در کشف نقاط ناپایدار در سناریوهای I (دقت مشاهدات یک سانتی متر) و II (دقت مشاهدات دو سانتی متر) خواهد شد. در ادامه یک شبکه GPS طراحی شد و با اعمال جابجایی های دلخواه به نقاط مشخص از شبککه، به بررسی عملکرد روش پیشنهادی در مقایسه با روش IWST کلاسیک پرداختیم. نتایج نشان داد که استفاده از روش پیشنهادی در مقایسه با روش IWST کلاسیک منجر به بهبود 14/5 درصدی خواهد شد.

کلیدواژه ها:

کنترل جابجایی ، کنترل نشست ، کشف نقاط ناپایدار ، میکروژیودزی ، شبکه های ژیودتیک