دنیز ابراهیمی آذر - کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
کاوه بذرافکن - استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

این پژوهش به دنبال تحلیل آثار انتقادی در معماری است تا بتواند در نهایت به یک رویه (روند) طراحی انتقادی دست پیدا کند تاهر معمار با دستیابی به آن با محتویات گوناگون بتواند رهیافت نقادانه به پروژه داشته باشد. در پژوهش های مربوط با عنوان پژوهش، ماشاهد تاکید پژوهشگر بر پارادایم ها و نظرات انتقادی هستیم. یعنی یک محتوای انتقادی. این محتویات از دهه هفتاد به بعد در غالبپارادایم های زبان شناسی مثل پسا ساختارگرایی، ساختارزدایی، نومارکسیسم و فمنیسم اتفاق افتاده است. ولی این پژوهش تاکید بر رویه(روند) دارد نه محتوا. برای دستیابی به اهداف این پژوهش رهیافت میان رشته ای اتخاذ گردید زیرا همیشه یک طراح بوده است کهطراحی می کرده و یک منتقد که عمل نقد را انجام می داده است. با این رهیافت ما دیگر شاهد عده ای صرفا نظریه پرداز، عده ای طراح وعده ای منتقد نیستیم. به نظر می آید معماران مولف امروزی در اقصی نقاط دنیا هر سه را با هم انجام می دهند این رویکرد یک پل میانحوزه طراحی و نقد میزند و حاصل آن، نقد از طریق طراحی خواهد بود.

طراحی، نقد،طراحی انتقادی، پروژه انتقادی