محمدهادی مهدی نیا - استاد راهنما، دکتری شهرسازی، عضوهییت علمی گروه شهرسازی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران
مهدی نجفی تبار - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران

رشد شتابان شهر نشینی طی چند دهه اخیر مشکلات فراوانی را برای شهر و شهروندان ایجاد نموده است که در پی آن کیفیت زندگی در شهرها به مخاطره انداخته است. توسعه پایدار اصطلاحی است که این روزها در رسانه ها و محافل مختلف علمی و پژوهشی به دفعات بسیار شنیده می شود و تاکنون کنفرانس ها و اجلاس های بسیاری در این زمینه برگزار شده اند و تعاریف و راهکارهای بسیاری نیز ارایه گردیده است. توسعه پایدار توسعه ای است که نیازهای عصر حاضر را تامین کند بی آنکه نیازهای آینده را تحت تاثیر منفی قرار دهد به طوری که محور اصلی آن رفاه و رشد انسان باشد. بر اساس این تعریف در هر نوع برنامه ریزی، به ویژه برنامه ریزی شهری، می بایست کمترین اسیب ها به محیط زیست انسانی وارد گردد و نسل آینده نیز از حق طبیعی خود یعنی استفاده از منابع موجود روی زمین برخوردار گردند. از این رو این پژوهش با هدف بهره گیری از تجارب به کار برده شده در این زمینه در برنامه ریزی شهری و به کار بستن آنها، در موارد لزوم بومی سازی آنها و همچنین ارایه ایده ها و راهکارهای جدید با الهام گرفتن از این تجارب می باشد.

توسعه پایدار شهری، شاخص های توسعه پایدار، رویکرد زیست محیطی