فاطمه ذبیحی ولی آباد - دانشجو گروه مشاوره،واحد قوچان، دانشگاه آزاد اسلامی ، قوچان، ایران
حسین اکبری امرغان - استادیار روانشناسی گروه مشاوره،واحد قوچان، دانشگاه آزاد اسلامی ، قوچان، ایران

خشونت علیه زنان، هر نوع اقدام خشونت آمیز جنسیتی که منجر به آسیب بدنی، جنسی یا روانی در زنان شود و برای زنان رنج آور بوده یا به محرومیت اجباری از آزادی فردی یا اجتماعی منجر گردد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر کیفیت زندگی زنان قربانی خشونت خانگی انجام گردید. طرح این پژوهش، نیمه تجربی با پیش آزمون، پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیهزوجین جوان تحت پوشش کمیته امداد شهرستان قوچان (با سابقه کمتر از 10 سال ازدواج) تشکیل می دهد. نمونه آماری مورد نیاز این پژوهش، به این صورت تهیه گردید که پس از اعلان عمومی و فراخوان، 91 خانم به صورت داوطلبانه شرکت کردند. در ابتدا آزمون خشونت خانگی که به عنوان پرسشنامه غربالگری برای تشخیص زنانی که دارای بالاترین میزان خشونت خانگی بودند اجرا گردید و از بین زنانی که دارای بالاترین میزان خشونت خانگی بودند (37 زن انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (19 نفر) و گروه کنترل (18 نفر) قرار گرفتند و همچنین به پرسشنامه کیفیت زندگی پاسخ دادند و درمان شناختی رفتاری گروهی، برای گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای اجرا گردید و گروه گواه هیچگونه مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها ازسه پرسشنامه خشونت خانگی علیه زنان (محسنی تبریزی و همکاران، 1391 ،(کیفیت زندگی(36-SF (استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که درمان گروهی شناختی رفتاری بر کیفیت زندگی زنان قربانی خشونت 2 خانگی، تاثیر دارد. میزان تفاوت نمرات گروه آزمایش و کنترل یا اندازه تاثیر دوره آموزشی نیز (21/0=Ș (بودیعنی 21 درصد واریانس نمرات کل باقیمانده متاثر از درمان گروهی شناختی رفتاری بوده است. از آنجا که خانواده درمانی شناختی رفتاری بر کیفیت زندگی زنان قربانی خشونت خانگی اثربخش و مطلوب بود، اجرای این روش مداخله را به منظور بهبود روابط زوجین و گسترش استراتژی های تازه یا به عبارت دیگر، تشویق تدابیر جدید برای بهبود عملکرد خانواده را فراهم آورد.

کیفیت زندگی، شناختی رفتاری، خشونت، زنان