پرستو مظفری - گروه علوم سیاسی ،دانشکده حقوق و علوم سیاسی ،واحد کرمانشاه ،دانشگاه آزاد اسلامی ،کرمانشاه، ایران
ادریس بهشتی نیا - گروه علوم سیاسی ،دانشکده حقوق و علوم سیاسی ،واحد کرمانشاه ،دانشگاه آزاد اسلامی ،کرمانشاه، ایران

احزاب از مهمترین ابزارهای مشارکت وتوسعه سیاسی درکشور های مختلف می باشد لذا حزب به عنوان اصلی ترین وسیله نیل به اهداف سیاسی ومشارکت مردمی همواره مد نظر قرار دارد. در دوران حکو مت پهلوی ها احزاب جایگاهی نمایشی داشتند)غیر از سالهای 1320 - 1332 ( و بیشتر بهعنوان آلت دست شاه عمل می نمودند .پس از پیروزی انقلاب اسلامی از جمله خواسته های اساسی مردم انقلابی مشارکت سیاسی فعال بود که این خواست بیشتراز طریق مشارکت در احزاب ممکن می شد ،لذا در همان ابتدای انقلاب احزب مختلفی مانند حزب جمهوری اسلامی و سایر احزاب)حتی احزاب اپوزوسیون نظام مانند حزب مجاهدین خلق(شکل گرفت که وظیفه اصلی آن گسترش توسعه سیاسی از طریق جذب و مشارکت مردمی بود .ولی با گذشت بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی شاهد یک سری فرازو فرود های حزبی در کشور هستیم که به طور مستقیم بر مشارکت و توسعهسیاسی تاثیر گذار بوده است .به طوری که از سال 1357 تا 1360 شاهد احزاب و فعالیت های حزبی کارامد هستیم ولی از سال 1360 تا 1376 دوران رکود احزاب در کشور می باشد که فعالیتهای حزبی واحزاب به کم ترین میزان خود رسیده بود و پس از 1376 مجدد شاهد گسترش فعالیتها یحزبی میباشیم که هر کدام از این دوران معلول یک سری عوامل است که در این تحقیق سعی شده است تا به بررسی این عوامل و چالشهای حزبی در ایران پس از انقلاب مانند موانع ساختاری مانند ساختار قانون اساسی و روابط قدرت را از یک سو و استمرار فرهنگ تابعیت و فرد گرایی منفی رااز سوی دیگر به عنوان مهمترین موانع تحقق نظام حزبی کارآمد در ایران پرداخته شود

نگاهی به وضعیت نظام حزبی در ایران پس از انقلاب چالش ها و فرصت ها