اصغر درگاهی پیرالوان - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
نازیلا یخدانساز - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

مکتب رمانتیسم، از گرایشهای مهم ادبی در جهان معاصر است که بسیاری از شاعران و ادیبان را به سوی خود فرا خوانده است. ادبیات معاصر فارسی نیز، از چنین اثرپذیری بیبهره نبوده است. محمدرضا شفیعی کدکنی متخلص به (م. سرشک)، سراینده معاصر ایرانی، از جمله شاعرانی است که اشعارش دارای لطیفترین درون مایهها و مفاهیم رمانتیکی است. بازگشت به دامن طبیعت و همنوایی با آن، روستا ستایی، رویکرد شدید عاطفی به معشوق، احساس غم و تنهایی و...، از بارزترین موارداشتراک در مضامین رمانتیکی است. گرایش به عاطفه و احساسات عمیق، همراه با نوعی اندوه و درد رمانتیکی در بیشتر اشعار شفیعی کدکنی دیده میشود. در این جستار، ضمن اشاره کوتاهی به پیشینه رمانتیسم در ایران، اصول کلی شعر رمانتیسم در اشعار شفیعی کدکنی بررسی و در هر مورد، همراه با تعریف هر یک از مولفههای رمانتیسم که در شعر شفیعی کدکنی نمود دارد، به تناسب، شواهدی از مجموعه اشعار او ذکر میشود.

شفیعی کدکنی، رمانتیسم، شعر معاصر