سید محمدمهدی غلامی بیدک
محمود براتی

وحشی بافقی یکی از شاعران مشهور قرن دهم هجری است. وی از شاعران برجسته مکتب وقوع و مبدع مکتب (طرز) واسوخت است. دیوان شعر وحشی با 9111 بیت در قالب های گوناگون شعری است که بخش عمده ای از آن را مثنوی ها و غزلیات تشکیل می دهند و عواطف و احساسات شدیدی در آنها موج میزند. این پژوهش به دنبال آنست که شعر وحشی به ویژه غزلیات او در سه سطح زبانی، فکری و ادبی چه ویژگیهایی دارد طبق بررسی های انجام شده، زبان شعر وحشی ساده، روان، بی تکلف و در عین حال استوار و فصیح است که با اصطلاحات و ترکیبات عامیانه در می آمیزد و به زبان محاوره نزدیک می شود. از نظری فکر ی به توصیف جزییات واقعی و مراتب عشق در روابط عاشقانه (مکتب وقوع) پرداخته و گاه از معشوق روی گردان شده و با تهدید او به دنبال معشوق دیگری است (مکتب و اسوخت)؛ و به طور کلی عشق شورانگیزی در شعر او جلوه گر می باشد از نظر ادبی در حد متعادل و آشنا از آرایه های ادبی و صور خیال و بیان بهره برده و به جای پرداختن به تکلف، بیشتر به معنی و مضمون توجه داشته است.

وحشی بافقی، سبک شناسی، مکتب وقوع، مکتب واسوخت، ادبیات غنایی