آرام کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه تربیت مدرس تهران،
فواد شهسواری - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس تهران

برنامه ریزی آمایش سرزمین به معنای بهره برداری بهینه از امکانات در راستای بهبود وضعیت مادی و معنوی و در قلمرو جغرافیایی خاص است و به عنوان یک سند مدیریت توسعه، تصویر سازمان فضایی مرحله توسعه یافتگی سرزمین است. هدف آمایش سرزمین، توزیع بهینه جمعیت و فعالیت در سرزمین است، به گونه ای که هر منطقه متناسب با قابلیت ها، نیازها و موقعیت خود از طیف مناسبی ازفعالیت های اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد و جمعیتی متناسب با توان و ظرفیت اقتصادی خود بپذیرد. به عبارت دیگر، هدف کلی آمایش سرزمین، سازماندهی فضا به منظور بهره وری مطلوب از سرزمین در مقیاس منطقه ای و استانی می باشد. برنامه ریزی توسعهپایدار نیز ابعاد مختلف اقتصادی اجتماعی کالبدی، زیست محیطی و سیاسی مدیریتی را شامل می شود که در تمام محورهای برنامه ریزی آمایش سرزمین باید مورد توجه قرار گیرد، آمایش سرزمین با رویکرد همه سونگر در چهارچوب توسعه فضایی سعی دارد با پدیدهعدم تعادل منطقه ای برخورد کرده و راهکارهای مناسب را برای تحقق توسعه متوازن، همه جانبه و پایدار در سطح سرزمین ارایه نماید،در این رابطه باید اذعان داشت که حرکت کشور ما در مسیر توسعه پایدار مستلزم توجه به ویژگیهای منطقه ای و محلی و قابلیت وتواناییهای اکولوژیکی و اقتصادی و اجتماعی آن در برنامه ریزی توسعه است که در برنامه ریزی های بخشی به لحاظ تمرکزگرایی یا حصول آن مقدور نبوده و یا دسترسی به تمام آن امکان پذیر نیست.روش اصلی این مقاله، با توجه به ماهیت نظری آن توصیفی تحلیلی است و - برای جمع آوری وفیش برداری از اطلاعات کتابخانه ای استفاده شده است. هدف اصلی این مقاله ضمن شناسایی مفهوم آمایش سرزمین، توسعه پایدار، مولفه های توسعه پایدار به بررسی نقش برنامه ریزی آمایش سرزمین در توسعه پایدار پرداخته شود

برنامه ریزی، آمایش سرزمین، توسعه ، توسعه پایدار