محمدمهدی مرادی - گروه معماری آموزشکده فنی و حرفه ای سما، دانشگاه آزاد، واحد یاسوج، یاسوج، ایران.

بسیاری از اندیشمندان و نظریه پردازان حوزه معماری و شهرسازی رویکرد ارتقای کیفیت محیط سکونت را به عنوان رهیافتی در دستیابی به هدف حیات مطلوب شهری عنوان کردهاند. در پژوهش حاضر کوشش شده است تا با بررسی نظریات و تجارب مختلف در زمینه سنجش کیفیت، با استفاده از رویکردی تحلیلی، مدلی ارایه گردد تا با استفاده از آن بتوان در شرایط محیطی و اجتماعی متفاوت نسبت به ارزیابی کیفیت محیط سکونت، و همچنین برنامه ریزی و طراحی مسکن اقدام گردد. برای این منظور لازم است متغییرها و مولفههای تاثیرگذار بر کیفیت محیط سکونت شناسایی شده و سطح رضایتمندی ساکنین از هر یک از این مولفهها سنجیده شود تا در صورت وجود تفاوت آشکار در وضعیت سنجش شده با وضع مطلوب، نسبت به تدوین راهکارهای مناسب جهت ارتقا و بهبود مولفههای کیفیت اقدام گردد. نتایج نشان میدهند که کیفیت محیط سکونت را می توان در چهار بعد کالبدی، اجتماعی، ادراکی و خدماتی تفسیر کرد.

محیط سکونت، ادراک محیط، کیفیت محیط