اکرم پیمان - دکتری بهداشت باروری، گروه مامایی ، واحد علوم پزشکی تهران ،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
زهرا بهبودی مقدم - دکتری بهداشت باروری، دانشکده پرستاری مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران
محمد اسماعیل پوربندبنی - دکتری پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی گیلان،رشت، ایران
طاهره برناکی - دانشجوی دکتری الهیات و معارف اسلامی، علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران

هدف: امروزه ماماها بیش از پیش در معرض شکایت مددجویان به مراجع قانونی قرار دارند. این مطالعه با هدف تبیین تاثیر شکایات بر زندگی شخصی آنان و چگونگی حمایت از آنان انجام شد. ساختار:در این مطالعه کیفی از طریق شبکههای اجتماعی ازماماهایی که سابقه فراخوانی به محافل قضایی داشتند،دعوت به همکاری شد. با نمونه گیری هدفمند اطلاعات با استفاده از مصاحبههای عمیق نیمه ساختار یافته تا حد اشباع اطلاعات وعدم یافتن مفاهیم جدید جمع آوری گردید. با روش تحلیل محتوای، متون مکتوب حاصل از مصاحبهها کدگذاری شده و با دسته بندی و تقلیل دادهها طبقات استخراج گردیدند.شرکتکنندگان: 31 نفر از ماماهای شاغل در سراسر کشور بودند که حداقل یکبار سابقه شکایت و دادرسی را داشتند مصاحبهها در محل کارماماها انجام گرفته و بر تجربه شخصی ایشان در مواجهه با شکایت متمرکز بود. یافتهها : عدم آشنایی با قوانین و روند دادرسی تنش قابل ملاحظهای را بر ماماها وارد نموده بود. با تحلیل دادههاسه درون مایه اصلی استرسهای مسیر دادرسی، بیماری فراخوانی قانونی، عطش حمایت و چند زیرطبقه پدیدارشدند. نتیجه گیری: زندگی در میان شکایت مددجویان تجربهای دردناک برای ماماها است. تنشهای مسیر دادرسی،بدلیل طولانی بودن مدت بررسی پرونده ها، مجازات حبس، دیه وعدم حمایت برای آنها طاقت فرسا می باشد و گاه آنها چنان دچار صدمات جسمی، روانی و اجتماعی می شوند که تا ابد فراموششان نمی شود. درک آثار درگیری شخصی در مراحل قضایی به منظور بهبود کیفیت حمایت از این گروه ماماها از اهمیت خاصی برخورداراست ومی تواند به توسعهی آموزش هدفمند برای ماماهای درحال آموزش و شاغل کمک نماید و با اصلاح قوانین وساز و کارهای حمایتی توسط سیاستمداران می توان در حفظ نیروهای انسانی موفق بود

ماما، شکایت، دادرسی، فراخوانی قانونی