علیرضا دهناد - هییت علمی دپارتمان بیوتکنلوژی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی استان اذربایجان شرقی
مینو صدری - هییت علمی دانشگاه صنعتی مالک اشتر
عارف محمدی - دانش آموخته موسسه آموزش عالی غیردولتی، غیرانتفاعی ربع رشید تبریز

زمانی که قطر مواد فیبری پلیمری به نانومتر کاهش پیدا می کند. خصوصیات قابل توجهی دارد مهمترین آن، افزایش قابل توجه در سطح ویژه الیاف پلیمری می باشد. تاکنون از روش های متعددی همچون الکتروریسی، خودتجمعی، کشش و جداسازی فازی با درجات موفقیت مختلف برای طرح ریزی نانوالیاف استفاده شده است با این وجود، الکتروریسی به دلیل مقرون به صرفه بودن، سادگی فرایند و تولید نانو الیاف از مواد پلیمری زیست تخریب پذیر مختلف یکی از موثرترین روش ها در این راستا است. در سال های اخیر استفاده از داربست های نانوالیاف الکتروریسی شده به دلیل داشتن ویژگی هایی توجه زیادی را به خود جلب کردهاست در این پروژه نانوالیاف پلیمری کامپوزیتی CS/PEO/tetracycline به منظور تهیه پوشش زخم به کمک فرایند الکتروریسی مورد مطالعه قرار گرفته است. از میان پارامترهای عملیاتی، ولتاژ در محدوده 15-25 کیلوولت، دبی خروجی در محدوده 0/8-0/3 میلی لیتر بر ساعت، فاصله سر نازل تا صفحه جمع کننده و نسبت وزنی CS به 90 PEO به 10، انتخاب شدند. مورفولوژی و قطر نانوالیاف های الکتروریسی با کمک میکروسکوپ الکترونی روبشی SEM تعیین گردید پس از تهیه داربست نانوالیاف بهینه ازمایش های پایداری، جذب تورم در 24 ساعت در محلول بافر استات با PH برابر با 5/5 و دمای 37 درجه سانتی گراد مورد بررسی قرار گرفت. سپس در مقدار داروی مختلف محلول درست شده و به صورت الیاف تهیه شده است وبا استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی و تست FTIR کیفیت آن مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت با استفاده از آزمایش UV رهایش دارو مورد ارزیابی قرار گرفته شده است.

نانوالیاف، الکتروریسی، پوشش زخم، پلیمرهای زیست تخریب پذیر، تتراسایکلین، پایداری، رهایش دارو