سیدصدرالدین شریعتی - دانشیار و رییس دانشگاه علامه طباطبایی

نگاهی به تاریخ اندیشه اجتماعی حکایت از وجود سه سبک اصلی زندگی دارد.نخست، سبک رهبانیت یا تارک دنیایی که معتقد است دنیا محمل تخریب هویت و شخصیت انسان است و جایی است که انسان را به بند می کشد و مانع رشد و سعادت و تعالی انسان م یشود؛ بنابراینبرای مبارزه با دنیا باید از ازدواج، قبول مسیولیت و هرگونه تعهد اجتماعی بگریزیم و در چله نشینی تلاش کنیم تا جان و روح ما به تعالی دست یابد. دوم، سبک فلسفی کامجویانه از دنیا، که هیچگونه اعتقادی به آخرت ندارد و صرفا کامجویی از دنیا مدنظر او است. در این دیدگاهتمامی حیات و زندگی در بهره وری از این دنیا خلاصه شده و پس از مرگ، انسان به فنام یرسد. سوم، دیدگاه اسلامی که دو وجه دنیا و آخرت را تواما مدنظر دارد. بر این اساس به همان نسبت که نیاز های دنیوی بشر مورد توجه است، آخرت انسان نیز اهمیت دارد. انسان دراین دیدگاه مسیولیت پذیر و در چهار جهت به خدا، به خود، به مردم و به ساختار طبیعتپاسخگو است. این مقاله بر آن است تا نگاهی مقدماتی به حقوق و تکالیف انسان مطابق آموزه های دینی افکنده و ضمن نقد ظریف دو سبک قبلی زندگی، بر مفیدیت سبک زندگی اسلامی تاکید گذارد.

سبک زندگی، انسان، زندگی، سعادت مندی