حیدری علوی نژاد

امام خمینی (ره) خود آیتی از آیات الهی بود، در افق روشن پیشانی بلند او می شد تفسیر آیت (لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم) را به تماشا نشست.او با قرآن زیست، از قرآن گفت و نور آیات روشن قرآن را همچون چراغی فرا روی جامعه اسلامی قرارداد. او فریادگر بازگشت به قرآن بود، بازگشت به جهان بینی قرآن، انسان قرآن و جامعه قرآنی، و می خواست مسلمانان به قرآن که کتاب حرکت است برگردند تا در سایه معارف بلند، انسان ساز و زندگی بخش آن، از فلاکت و رکودی که بر جوامع اسلامی حکم فرما بود رهایی یابند. دوری مسلمانان از قرآن به نظر آن بزرگوار سبب اصلی خواب آلودگی و پژمردگی مسلمانان به حساب می آمد، و این همان چیزی است که قدرت های غارتگر در پی آن هستند:(اینها نقشه هاست، برای اینکه شماها را جدا کنند، خودتان را از هم، شما را از قرآن جدا کنند. قرآن یک سدی است که اگر به آن تشبث کنند، و کرده بودند، مسلمین به این گرفتار نمی شدند. قرآن کریم را ما رها کردیم، این سد را ما به آن تشبث نکردیم و رسیدیم به اینجا که از هر طرف توی سر ما دارند می زنند...)1