مریم میری - دکترای زبان و ادبیات فارسی مدرس دانشگاه فرهنگیان سیستان و بلوچستان

در گنجینه پربار ادب پارسی ، شاعران بزرگی را می توان یافت که گرچه در گذر ایام و فراز و فرودهای حیات بشری، آثار ارزشمند ایشان از بین رفته ؛ اما همان مقدار اندک ابیات باقی مانده ، نشانگر توانمندی و قدرت بیان و مبین ذوقغنی و طبع لطیفشان می باشد. مولانا مجیبی نهی از این خیل است که با وجود مهجوری و مظلومی ، بارقه های شعر واندیشه اش تا روزگار ما هنوز جلوه گری می کند و می توان ضمن جستجو و تفحص در احوالات این سخنور نامی که درروزگار خویش صاحب سبک و نامی بوده است، به جایگاه حقیقی و سیر اندیشه و سخنش پی برده ، با ذهن و زبان پختهو هنرمندانه اش آشنا شد. مجیبی شاعر قوالب و مضامین گوناگون است که اثر سیر آفاق و انفس به ویژه دوران سفرش بهدیار هند و خاطرات خوش حاکمان و والیان ادب دوست و ادب پرور آن دیار و البته دلتنگی هایش برای وطن ، در کلاماو هویداست . در این پژوهش ، نگاهی به آثار و افکار این شاعر بزرگ روزگار سبک هندی که تاکنون کمتر مورد اعتناقرار گرفته ؛ پرداخته می شود ؛ باشد که تامل در آثار بازمانده از این شاعر وارسته ، انگیزه ای برای تحقیق های این چنینیدر عرصه ی ادب رپارسی باشد.

شعر فارسی، سبک هندی، مجیبی نهی