ابراهیم یلدی - کارشناس ارشد جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی
عباس تقی پور - دانشجوی دکتری جامعه شناسی فرهنگی دانشگاه تهران
محمد اسکندری نسب - کارشناس ارشد پژوهش علوم اجتماعی دانشگاه تهران
احمد ویسی - کارشناس ارشد جامعه شناسی دانشگاه شهید چمران اهواز

امروزه، تکنولوژی هایی از قبیل ماهواره، تلفن، کامپیوتر، رادیو و تلویزیون این امکان را برای ما فراهم آورده است که باوجود جدایی های جمعی و جغرافیایی، با همنوعانمان در سراسر جهان به واسطه ی الکترونیک در ارتباط قرار گیریم (کمالی پور،1371: 66).در میان این وسایل، تلویزیون بخشی از واقعیت زندگی روزمره ی ماست و عالم صغیر دنیای اجتماعی ما را درنوردیده است. تلویزیون در تنظیم و سازمان دهی این جهان نیز دخالت دارد. در برنامه ریزی امور روزمره و تعامل اعضای خانواده تاثیر می گذارد و چارچوب هایی را برای ادراک جمعی عرضه می دارد. این رسانه دنیای روزمره را به نظام های جامع تر و بنیادین حیات اجتماعی و سیاسی پیوند می دهد. ما دارای یک فرهنگ تلویزیونی هستیم؛ جرج گربنر در جایی تلویزیون را بازوی فرهنگی نظم صنعتی خوانده است (دالگرن، 1380: 70).به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران علوم اجتماعی و علوم ارتباطات، رسانه های جمعی در سال های اخیر کارکرد جدیدتری از خود (ورای کارکردهای اولیه شان) مطرح کرده اند که همان فرهنگ آفرینی است. به اعتقاد آن ها رسانه ها در جوامع جدید با ایجاد چارچوبی تجربی و نگرش های کلی فرهنگی، افراد را در تفسیر سازمان دهی اطلاعات یاری می دهند و شیوه ای را پی ریزی می کنند که افراد به وسیله آن بتوانند زندگی اجتماعی را تفسیر نمایند. در عصر اطلاعات و رسانه و در شرایطی که هیچ نیرویی توان کنترل منابع مخابره اطلاعات را از یک سو و کنترل دریافت کنندگان پیام را از سوی دیگر ندارند، باید در جست وجوی راهی مطلوب به منظور حفظ ارزش های فرهنگی برای جذب مخاطب بود.