حسن بشیرنژاد - دانشگاه فرهنگیان،استادیارزبانشناسی
حسن شامیان - دانشگاه فرهنگیان،استادیارزبان و ادبیات فارسی

زبان ها و گویشهای محلی بخشی از سرمایه های فرهنگی هستند که تحت تاثیر شرایط کنونی رو به زوال و خاموشی می روند و زبان های اقلیتی که محدود به یک گروه اجتماعی یا شغلی خاص می باشند با سرعت بیشتری رو به نابودی می روند. در کنار زبانهای بومی و محلی در کشورمان، برخی زبانهای اقلیت نیز وجود دارندکه مربوط به گروه شغلی خاصی می باشند. به این زبانها اصطلاحا در لاتین ژارگون می گویند و در فارسی نیز از آنها با عنوان زبان مخفی ، زبان رمزی یا در متون قدیمی تر با عنوان لوتر یاد می شود. سله یری ، زبانی که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت یکی از این زبانهای شغلی است که در خدمت برقراری ارتباط میان نمدمالان منطقه ی نمارستاق آمل بوده است. بررسی داده های اندکی که از این گویش پیش رو داریم نشان می دهد که بسیاری از واژه ها و ساخت های دستوری آن از زبان مازندرانی اقتباس شده است. مسلما نمدمالانی که این گویش را در موقعیت های خاص و مواقع ضروری به کار می گرفتند به زبان مازندرانی نیز تسلط کامل داشتند و در مواقعی که می خواستند با افراد خارج از گروه و یا یکی از افراد خانواده میزبان در محل کار ارتباط برقرار نمایند از زبان مازندرانی استفاده می کردند.. همچنین بررسی ساختار ساختواژی آن نشان می دهد که فرآیند واژه سازی در این زبان مشابهت های زیادی با فرآیند واژه سازی در زبانهای پی جین دارد.

ژارگون، زبان مخفی، زبان رمزی، سله یری، مازندرانی، پی جین