شجاع احمدوند - استادیار دانشگاه علامه طباطبایی
سمیه حمیدی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی

سنت ایرانی شش ماه خالی از اندیشه حکومت نبوده است. در کانون این اندیشه نیز همواره حکومت آرمانی حضور داشته و در منظومه فکری معناداری مبتنی بوده است. این مقاله می کوشد با تکیه بر مفهوم معنا منظومه های فکری معنادار در سه دوره باستان، میان مگنتیت را استنتاج کند که اندیشه سیاسی ایرانی بر آن ها استوار بوده است. سوال اصلی مقاله این است که حکومت آرمانی در اندیشه سیاسی ایران در سه دوره مورد بحث بچه منظومه های مبنایی استوار بوده است قضیه آن است که حکومت آرمانی در هر سه دوره به لحاظ ذاتی مبتنی بر ترکیب دین و دولت بود اما در دوره باستان نظم سیاسی بازتاب نظم کیهانی و منازعه کلی خیر و شر بوده است. در دوره میانه نظم سلطانی باستان نزد حاکم بر هستی و تجلی رابطه واجب الوجود - ممکن الوجود عرصه هستی بود که در قالب رابطه واجب الوجود عرصه سیاسی (سلطان) - ممکن الوجود عرصه سیاسی (رعایا) بازتولید شده است. در دوره مدرن تدوین نظم مدنی و سلطانی - الهی وجود داشته است.

معنا، منظومه معنایی، نظم کیهانی، نظم سلطانی، نظم مدنی-سلطانی-الهی