ایمان چقاجردی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی گردشگری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد. اصفهان. ایران
آرام کریمی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری. دانشگاه تربیت مدرس. تهران. ایران

گردشگری فرهنگی یکی از مهم ترین وسایل مبادلات. فرهنگی مل ها و در زمره مهمترین ابزارهای گفتگوی بینفرهنگی است. این نوع گردشگری عموما بر روی جوامع سنتی تمرکز دارد که در آنها سنن متفاوت، شکلمنحصر به فردی از هنر و الگوهای اجتماعی دارند و آنها را از دیگر فرهنگ ها متمایز می سازند. یکی از مسایل ومشکلات گردشگری در ایران از جمله شهر اصفهان، عدم توازن در سازمان فضایی و عدم سلسله مراتب مبتنی بررابطه تعاملی میان نواحی گردشگری است. سطح بندی زیرساختهای گردشگری در نواحی مختلف یک شهر وتوزیع متعادل زیرساخت ها و تعدیل نابرابری در نواحی مختلف، یکی از اقدامات اساسی توسعه گرشگری است.هدف از این پژوهش سطح بندی مناطق 15 گانه شهر اصفهان از لحاظ زیر ساخت های گردشگری فرهنگی می باشدو از مدل DHI برای تحلیل آن استفاده شده است روش پژوهش انجام شده توصیفی- تحلیلی می باشد جهت جمع آوری اطلاعات از آمارنامه شهر اصفهان استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که مناطق دو، پنج،هفت، هشت، نه، ده، یازده، دوازده، سیزده و چهارده دارای سطح توسعه یافتگی محروم ومناطق یک، سه، چهار،شش و پانزده دارای سطح توسعه یافتگی متوسط می باشند.

گردشگری فرهنگی، زیرساختهای فرهنگی، سطح بندی، مناطق پانزده گانه، مدل HDI