رقیه باوفابیرک علیا - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزش کاربردی، دانشگاه گیلان
حمید اراضی - دانشیار فیزیولوژی ورزش، دانشگاه گیلان
ناهید بلادی مقدم - استادیار نورولوژی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
شهریار نفیسی - استاد نورولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران

امروزه افزایش شیوع بیماری های مزمن در سطح جهان بر اهمیت توجه به موضوعاتی چون کیفیت زندگی، هزینه های بهداشت و درمان و کمبود نیروی انسانی به منظور پاسخ در حوزه تقاضاهای موجود به خدمات بهداشتی و درمانی افزوده است[4]و.[6] برخی از این بیماری های مزمن باعث ضعف و کاهش توده عضلانی می شوند. یکی از این بیماری های مزمن که شیوع بالایی در ایران و جهان دارد مولتیپل اسکلروزیس است که یک بیماری عصبی پیشرونده واغلب ناتوان کننده و با علت ناشناخته است که سیستم اعصاب مرکزی یعنی مغز و نخاع را درگیر می کند.[4] همچنین، اختلالاتی از جمله اختلالات حرکتی از قبیل خشکی عضلات، ضعف، کاهش قدرت عضله و سفتی اندام ها و اختلال در راه رفتن یا لرزش، اختلالات روده و مثانه مثل ناتوانی جنسی و درد حاد مثل درد پشت چشم یا درد در اندام ها یا در کمر به وجود می آیند.[7 ]مشکل اصلی در بیماران MS، ضعف و محدودیت در حرکت می باشد. این موضوع از طرفی به دلیل درگیری قسمت های حرکتی در مغز و نخاع و از طرف دیگر به دلیل کم تحرکی بیمار ناشی از کاهش توده عضلانی می باشد.[3] عواملی چون محدودیت در حرکات، بی حوصلگی، افسردگی و ترس از افتادن موجب محدودیت مشارکت بیماران MS در فعالیت های بدنی است. کم تحرکی باعث کوتاهی و ضعف عضلات، یبوست و زخم بستر می شود.[2] و انجام فعالیت های بدنی ویژه نقش مهمی در فعالیت های روزمره زندگی، سلامت روانی، روابط اجتماعی و خوداتکایی بیماران MS دارد .[2]دورس تاین وهمکاران به این نتیجه رسیدند که تمرینات ورزشی می تواند آمادگی جسمانی ، قدرت ،استقامت، تحمل خستگی و انعطاف پذیری را در بیماران MS بهبود ببخشد.[5] مطالعه اسدی ذاکر و همکاران نشان داد که ورزش، سرعت راه رفتن بیماران مبتلا به MS را افزایش و میزان خستگی آنان را کاهش می دهد.[1] با توجه به پیامدهای منفی حرکتی و همچنین مخارج دارویی درمان این بیماری، به نظر می رسد ورزش و فعالیت بدنی یکی از شیوه های موثر، ارزان و بدون عوارض جانبی در بهبود این بیماران باشد، پس بجاست که پژوهش های متعدد و گسترده در ارتباط فعالیت بدنی با بهبود بیماران MS انجام شود.