مهروش کاظمی - دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، ایران
ثنا صالحی مجد - دانشجوی دکتری تخصصی معماری گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، ایران،

دو عرصه هنری که توسط انسان خلق و درک می شوند معماری و موسیقی هستند. موسیقی بیشتر در بعد زمان و معماری در بعد مکان معنادار است. گرچه ساختار این دو هنر از یکدیگر متفاوت است اما دارای سازماندهی مشابه و ابزار فکری خاص در فضای ذهنی انسان است، که این ابزار همان اصول و قواعدی هستند که هنر مند برای خلق اثر خود ازآن بهره مند می شود. هدف از این پژوهش، فهم چگونگی شکل گیری اثر معماری و موسیقیایی و فصل مشترک آنهاست. تا پس از شناخت این فصل مشترک که همان فضاست. ابزارها، اصول و مفاهیمی بتوان استخراج کرد که برای آفرینش اثر هنری، بنا یا قطعه موسیقی و عرصه تبدیل این هنرها به یکدیگر برای رسیدن به درک و احساس مشابه استفاده شود. جمع آوری داده ها بر مبنای منابع کتابخانه ای و به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. این ابزارها ریتم، تاکید و تکیه، تم، هماهنگی (هارمونی) ، رنگ و تقارن و ... هستند. بدین ترتیب با شناخت فضای ذهنی مشترک و با بهره گیری از این ابزارها می توان معماری ای خلق کرد که احساسی را که به مخاطب منتقل می کند همانند موسیقی متناظرش باشد و بالعکس. در این راستا، ابتدا به فرهنگ به عنوان عامل زیربنایی در خلق اثر و سپس به فرآیند ذهنی ای که در مراحل آفرینش اثر هنری در ذهن هنرمند صورت می پذیرد پرداخته می شود. آن گاه فضا به عنوان عامل پیوند معماری و موسیقی و نیز فصل مشترکی که اصول و مفاهیم از آن نشات می گیرد بررسی می شود. سپس این اصول و مفاهیم که همان ابزارهای سازماندهی اثر هنری در عرصه تبدیل این هنرها به یکدیگر هستند معرفی می گردند.

فضا، معماری، موسیقی، پیوند معماری، ایرانی