پگاه عهدی - دانشجو ک ارشد معماری، گروه معماری، واحد صفادشت، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
محمد قمیشی - گروه معماری، واحد دماوند، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

اندیشه و نگرش هر انسانی به زندگی، مانند درختی است که ریشه های آن از دوران کودکی در خاک کاشته شده و باغبان آن خانواده، جامعه وفرهنگ حاکم بر آن بوده اند. حال چگونه می توان براساس علوم رفتاری کودک و نظر شخصی او به الگویی از طراحی فضایی دست یافت به گونه ای که کودک در آن قادر به ارضای بسیاری از نیازهای خود، کشف نادانستنیها و کنجکاوی، ابتکار، خلاقیت و یادگیری تجربی باشد. واقعیت مهمی که در جامعه امروز ایران با آن روبرو هستیم جدی نگرفتن رابطه انسان و محیط طبیعی و در ضمن تفکیک ناعادلانه آن دو می باشد. امروزه مکانهایی که به این قصد بنا شده اند انگشت شمارند و اکثر این مکان ها ساختمانهایی هستندکه تغییرکاربری یافته اند. از آنجا که پرورش خلاقیت باید از کودکی انجام گیرد تا در آینده افرادی خلاق برای جامعه باشند، باید عواملی که در افزایش قدرت خلاقیت موثر است را بررسی کرد و در جهت تحقق آن گام برداشت. هدف از این پژوهش بررسی و تبیین نقش محیط در پرورش خلاقیت کودکان و دستیابی به فاکتورهای محیطی موثر بر آن است. روش انجام تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد، که برای اخذ اطلاعات از مطالعات کتابخانه ای و مقالات منتشر شده در این زمینه استفاده شده است، تا با بکارگیری اصول حاصل در طراحی، به این مهم دست یافت. طراحی فضاهای متنوع و منعطف، فضاهایی با رنگ و فرم متناسب، محوطه باز و به خصوص فضای سبز یک کامل کننده و متمم ضروری برای محیط های آموزشی محسوب می گردد. آمیختگی و یا ترکیب فضا با بافت زیست محیطی امری غیر قابل اجتناب بوده است، به خصوص در صورتی که این مکان متعلق به کودک باشد.

خلاقیت، فاکتورهای محیطی، کودک، فضای آموزشی