محمدرضا اسلامی - استادیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
زهرا صمدی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی دانشگاه اراک
مسعود باوان پوری - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

بر اساس نظریه بینامتنیت، متون ادبی در تعامل طبیعی با دیگر متون هم زمان و پیش از خود هستند. در یک تعریف کلی، عملکردآن به نحوه ی تاثیر پذیری و تاثیر گذاری یک متن بر متنی دیگر و چگونگی شیوه ی انتقال معنا و لفظ از یک اثر ادبی به اثر ادبیدیگر، می باشد. از دیدگاه ادبی، نهج البلاغه به عنوان یک اثر شامخ ادبی در اثار ادیبان متعهد در جهان، از جمله ادبای فارسی وعربی زبان، تاثیری شگفت و هنری بر جای نموده است. در تحقیق حاضر تلاش شده است از این منظر به تبیین چگونگی ارتباط نهجالبلاغه- به عنوان یک متن ادبی- مذهبی- با اشعار دوره پیش از آن پرداخته شود، دیوان ابن نباته به شدت از مجموعه ای از متیون پیش از خود از جمله قرآن، روایات نبوی و نیز از نهج البلاغه متاثر است. نوشتار پیش روگزارش کاوش، ایراد مختصری که از مبانینظری تناص، با نگاهی تطبیقی، جلوه های آیات قرآنی به صورت لفظی و معنایی، در چگونگی ارتباط نهج البلاغه با اشعار ابن نباته ازمنظر نظریه بینامتنیت و بررسی وجود و تطبیق اقسام تناص در آنها و تحلیل و تطبیق پاره ای از این موارد است.

نهج البلاغه، ابن نباته، بینامتنیت