پریسا عبدخالقی - دانشجوی دکتری معماری، دانشکده معماری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب

انسان روزگار قدیم تاثیر معماری برگرفته از طبیعت را بر جنبه های جسمی، ذهنی و روحی انسانها را نظاره گر بود وآنچه که در عصر معاصر به خاطرات تبدیل گشته در آنان اصالت وجودی می یافت. هدف از این پژوهش شناخت واهمیت بخشی به برخی مفاهیم و عناصر مرتبط با معماری از بعد معنوی بوده که به عنوان هدایت کننده فکر معمار درخلق فضاهایی که علاوه بر باروری وجوه عملکردی فضا به تلطیف روح نیز بپردازد، می باشد،فضایی که بر درون انسانهاتاثیر گذاشته در حالیکه نیازهای بیرونی او را نیز پاسخگوست. طراحی را می توان با مفهوم محیط آغاز کرد و در طبیعتکه در بستر محیط شکل می گیرد، نمادها و نشانه هایی موجودند که با ادراک انسانی کشف و درک مفاهیم و نهایتا اتحادانسان و طبیعت را بهمراه داشته. در این میان مکان به عنوان عنصری جاودان در کل طراحی به حقیقت متصل بوده ومفاهیم در آن با توجه به زمان موجودیت می یابد یا حذف می گردند ، هیچکدام از اینها بدون حرکت که رابطه محکمیبا زمان دارد، ممکن نبوده و با حرکت است که می توان تمام این عناصر را دید. لذا با این ارتباط میان عناصر نامبرده دراین پژوهش هریک به تنهایی از بعد معنوی بررسی شده تا با درک این معانی در طراحی بتوان گامی را جهت تامین هردونیاز فیزیولوژی و معنوی انسان معاصر پیمود.

طراحی محیط، طبیعت، معنویت، نمادها، زمان، مکان