سهیلا رستمی - استادیار، دکترا، الهیات فقه شافعی، گروه فقه شافعی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران

نماز، پدیده ای است که در عین سادگی، از جمله اسرارآمیزترین رخدادهایی است که در زندگی یک فرد رخ میدهد. چون صرفاامری فردی نیست که ناشی از حس و درک مقطعی و گسسته ی یک فرد و برای ارضا و اشباع برخی خواهش های نفسانی و روانیوی باشد؛ بلکه نشانه و تجلی حقیقتی ریشه دار و نهفته در درون جان و روح فرد نمازگزار است. منظور از اقامه ی نماز، در اصل،انجام دادن نماز به عنوان یک کار جدی است که با بینش و نگرش خاصی، و به منظور تحقق هدف و مقصدی ویژه انجام میشود.بسیاری از پیامدهای پیدا و پنهان نماز، در حوزه ی روان و جان رخ میدهد و در نتیجه به جسم نیز سرایت می نماید. از جمله یمهمترین تاثیرات نماز عبارتند از: ذکر خدا که سبب آرامش قلب و روح انسان میشود؛ یافتن تکیه گاهی برای رهایی از غم و درد؛نجات بخشی از تنگنای معیشتی و فراخی در رزق و روزی. در نوشتار حاضر که بر اساس روش تحلیلی توصیفی، از نوع تحلیل محتوااست تلاش بر این است که به بررسی تاثیر نماز در سلامت جسم و روح انسان پرداخته شود؛ چرا که نماز یک فعل تمام عیار استکه در بستر دین خدا انجام می شود و رگه های مختلف آن، هم در عالم عین وجود دارد هم در عالم ذهن و باطن.

دین، نماز، دعا