مریم رحمانی لشکری - دانشجوی دکتری جغرافیا وبرنامه ریزی شهری واحد یادگار امام
پروانه زیویار - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری واحد یادگار امام

بافت فرسوده به عنوان شبکه بهم پیچیده روابط کالبدی به یادگار مانده از نسل های پیشین ، با وجود دگرگونی های زیاد در طی 50سال اخیر هنوز نتوانسته است با شرایط موجود شهرنشینی کشور سازگار گردد. زیرا دگرگونی های اجتماعی-اقتصادی و سیاسی که از اوایل سده حاضر در همسویی با روند جهانی و در پیروی از کشورهای توسعه یافته در قالب روند مدرنیزاسیون، سبب ایجاد روابط کالبدی، فضایی جدیدی در بافت قدیم و فرسوده شده است که عملا با گذشته خود در ارتباط است .در این بخش پس از یک دوره بی تحرکی و انجماد، فرسودگی و اضمحلال شروع شده است. در حالی که بافتهای فرسوده به عنوان مجموعه ای که در ان کلیه ارزشهای تاریخی و فرهنگی مستتر میباشد، مطرح میگردند، لذا نظم بخشیدن به این تغییر و تحولات کالبدی و کارکردی بافت فرسوده با مشارکت ارگانهای مختلف از جمله مردم ساکن بافت ،بسیار حایز اهمیت میباشد، هدف اصلی از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی میزان الگوی مشارکتی در نوسازی و بهسازی بافت فرسوده منطقه 12 شهر تهران و فراهم بودن زمینه های لازم جهت عملی شدن مشارکت در شرایط این محله های دارای بافت های فرسوده بوده است. روش تحقیق در این تحقیق به لحاظ موضوعی، کاربردی بوده و از لحاظ تحلیل در چهارچوب روش توصیفی –تحلیلی قرار میگیرد، بنابر این جمع آوری داده ها از طریق پرسش نامه به روش میدانی و مصاحبه و مورد کاوی با استفاده از روش SOWT،به تحلیل موضوع تحقیق میپردازیم. و در نهایت راهبردهایی برای برطرف کردن ضعف ها و تهدیدها ی حاضر دربافت های فرسوده منطقه 12شهر تهران و نیز ارتقا و بهبود نقاط قوت و فرصتها در جهت حفظ این بافتها ارایه کردیم.

بافت فرسوده-بهسازی-نوسازی-بازسازی-مشارکت مردمی-منطقه12