مژگان هادی پور مرادی - کارشناس ارشد معماری؛ موسسه آموزش عالی روزبه زنجان
سهیلا هادی پور مرادی - دانشجوی دکترای باستان شناسی ؛ دانشگاه تورین؛ ایتالیا

انسان و طبیعت به عنوان دو عنصر از جامعه و در ارتباط با هم؛ دو عنصری هستند که تغییرات اساسی در رابطه وجودی را پدید می آورند. یکی از نظراتی که در سالیان گذشته در رابطه با فعالیت های انسان و به ویژه در ارتباط با محیط زیست مطرح شده؛ حرکت در جهت توسعه پایدار است. توسعه پایدار توسعه ای است که نیازهای کنونی جهان را مرتفع می سازد؛ بدون آنکه توانایی نسل های آینده را در دستیابی به نیازهایشان با مشکل مواجه نماید. عمده ترین و تاثیرگزارترین عنصر کالبدی در این زمینه سکونتگاه و مسکن است. ساختن برای بشر یک ضرورت است؛ براین اساس روح معماری توسط مردم رشد می کند و ما این معماری را معماری مردم می نامیم. معماری مردمی؛ معماری طبیعی و محلی مردم یک سامان است. معماری بومی؛ روش طراحی عمومیت یافته ای است که از معماری مردمی زاییده شده است. معماری روستا نخستین نمونه معماری مردمی و بومی است. خانه روستایی نخستین گونه ی معماریست که در انجام آن، کمال تعقل، منطق و درستی به کار گرفته شده است. معماری روستایی در مناطق غربى ایران با گذشت زمان، تکامل یافته و دارای بنیان هاینظری ویژه خود است. یکی از این مناطق اورامانات واقع در استان کردستان است. با توجه به فعالیت هایی که در جهت دستیابی به توسعه پایدار در مناطق روستایی کشور در حال انجام است؛ لزوم توجه به مقوله توسعه پایدار و ارتباط آن با معماری مردمی و بومی مناطق روستایی کشور، ضروری به نظر می رسد. روش پژوهش بر پایه روش توصیفی تحلیلی بوده و شیوه گردآوری اطلاعات نیز کتابخانه ای، - اسنادی می باشد. ابتدا به شرحی از تعاریف توسعه پایدار پرداخته و سپس از رابطه میان توسعه پایدار و محیط زیست و سکونتگاه انسان سخن گفته خواهد شد. ویژگی های منطقه اورامان تخت ؛ معماری مردمی و معماری بومی در ارتباط با توسعه پایدار برشمرده خواهد شد.

توسعه پایدار، سکونتگاه، معماری مردمی، معماری بومی، خانه روستایی، اورامان تخت