مریم جنیدی - دانشجوی دکترای علوم سیاسی دانشگاه تهران
محبوبه کبیری رنانی - دکترای اقتصاد از دانشگاه تهران

مشارکت زنان در کلیه زمینه های اقتصادی و اجتماعی یکی از مهمترین عوامل دستیابی به توسعه پایدار بوده است. به عبارتی دستیابی به توسعه پایدار در گرو مشارکت همگانی اعضای آن جامعه است. امروزه توجه به مشارکت زنان به عنوان نیمی از منابع انسانی، نه تنها از موضوعات و اهداف اساسی توسعه اقتصادی کشور به شمار میرود، بلکه ابزاری موثر در تحقق اهداف توسعه پایدار نیز محسوب میشود. رویکرد انتقادی و کیفی زنان در توسعه، آنان را به امید اول برای ارتقای خانوادهها و رشد و توسعه کشورهای خود مبدل کرده است. موفقیت زنان کارآفرین در جوام ع نه تنها سبب سودهای اقتصادی میشود، بلکه منافع اجتماعی و فرهنگی هم ایجاد مینماید. بر این اساس، در این مقاله نگارندگان به دنبال درک نقش فعالیت زنان کارآفرین در توسعه پایدار هستند. در این نوشتار، نگارندگان با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و نیز بهره گیری از نظریه توانمندسازی زنان، یکی از مسایل توسعهایران را در پیشرفت نامتوازان و عدم نقش فعال اقتصادی زنان میدانند. به عبارتی، عدم همافزایی ساختارهای اقتصادی و به تبع آن ساختار سیاسی و فرهنگی با تحولات اخیر در حوزه زنان، موجب تداوم گفتمان سنتی و چالش برای امر پیشرفت در ایران شده است. در مجموع، به این نتیجه رسیدیم که مهمترین عامل در اتلاف و عدم توجه به سرمایه زنان در پیشرفت، به ماهیت رانتی و نفتی اقتصاد ایران برمیگردد. از یکسو رابطه ای متقابل و دیالکتیک میان وابستگی به نفت و فقدان اهتمام جدی برای مشارکت زنان در پیشرفت و کارآفرینی برقرار است. از سوی دیگر، سهم پایین زنان در اشتغال و مشارکت در ساخت اجتماع مهمترین مانع برای تحقق الزامات ورود زنان به عرصه کارآفرینی محسوب می شود.

توانمندسازی زنان، مشارکت در توسعه، کارآفرینی، پیشرفت، روستو