ایوب مرادی - دانشیاردانشگاه پیام نورتهران جنوب
زهرا صابری نیا - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور واحد تهران جنوب

شعر فارسی از نظر تاریخی به دو دوره سنتی و نو تقسیم میشود. طرح اصطلاح شعر نو بدون توجه به محتوا و موتیف، و محدود ساختن این تعریف به تمایز ساختاری و قالبی، چندان دلپسند نیست؛ چرا که دقت در بن مایه در مقام تعیین کننده هویت شعر نو، امکان موازنه و تطبیق آن ربا اشعار سنتی به ویژه از نظر گفتمان ایجاد میکند. پژوهش حاضر در نظر دارد با تکیه بر این موضوع، از یکسو به بررسی استراتژی های ساختاری زبان و رویکردهای خاص معنایی آن به همراه نظام نشانه شناختی و از سوی دیگر به تحلیل تاثیروجوه غیر متنی در دو نی نامه دیروزین و امروزین از جلالالدین مولوی در قرن هفتم و قیصر امین پور، شاعر معاصر بپردازد و تاثیر محتوا را در گفتمان غالب هر یک به صورت تطبیقی مورد ارزیابی قرار دهد. برآیند پژوهش نشان میدهد با وجود مکالمه و رابطه بینامتنی، تمایز در نیت مولفان و اقتضایات اجتماعی و فکری غالب در روزگار هر دو اثر منجر به تغییر در سبک روایت، جایگشت نشانه های معناساز، آفرینش دنیایی متفاوت ومستقل از یکدیگر و در نتیجه پیدایش گفتمان نو شده است.

گفتمان، جایگشت، وجوه غیر متنی، نی نامه