مریم رودی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهدیشهر
حسن اصانلو - عضو هیت علمی گروه معماری، موسسه آموزش عالی علاءالدوله سمنانی

طبیعت همواره به عنوان منبعی برای تقلید بشر در معماری مورد توجه بوده است. این توجه تنها به فرم های موجود محدود نبوده بلکه فرم در کنار ساختار و سازه بنا، توانسته است توجه معماران به خود را معطوف نماید. فرم های طبیعی همواره به حالتی شکل گرفته اند که بتوانند پایداری لازم را برای کالبد خود تامین نمایند، لذا میتوان از فرمها و عناصر طبیعی به عنوان پایدارترین و نیز مقرون به صرفه ترین سازه ها نام برد که با الهام از آنها، فرم های بهینه ای برای معماری به دست آورد. روش تحقیق بکار گرفته شده در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و با بررسی معمارانی الگو بردار از طبیعت و نمونه های نوین الگوبرداری از طبیعت، سعی در به تصویر کشیدن چگونگی طراحی شبه ارگانیگ در این دوران شده است.

معماری، طبیعت و محیط