پریزاد ماوندی - گروه باغبانی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران، ایران
رستم یزدانی بیوکی - استادیار، مرکز ملی تحقیقات شوری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، یزد، ایران

نظام های کشاورزی مبتنی بر مصرف بی رویه سموم و کودهای شیمیایی و تاکید بیش از حد بر افزایش تولیدات، ضمن بر هم زدن توازن و تعادل اکوسیستم های زراعی و طبیعی و کاهش حاصل خیزی خاک، از عوامل مصنوعی افزایش شوری آب و خاک در ایران و جهان می باشند. از این رو انتخاب گیاهی با نیاز کودی کم، جهت کشت در چنین مناطقی، علاوه بر دستیابی به کشاورزی پایدار، می تواند از راهکارهای مدیریتی پیشگیری از افزایش شوری منابع باشد. بابونه آلمانی ( Matricaria chamomilla ) گیاهی متحمل به شوری است که در طول رویش به عناصر غذایی فراوان نیاز ندارد و در هر خاکی قابل کشت است. در منابع شور، با افزایش معنی دار سدیم یا نسبت سدیم به کلسیم در محیط ریشه، غلظت پتاسیم در بافت های گیاهی کاهش می یابد. علاوه بر توزیع یونی عناصر بین ریشه و اندام هوایی، تبادل پتاسیم واکویلی با سدیم، از مکانیسم های ذخیره سازی سدیم در واکویل، جهت تحمل به شوری و همچنین ساز و کار انتقال غیر ویژه و نیز بازدارندگی، دو مکانیسم اصلاح خاک های آلوده به فلزات سنگین در این گیاه میباشند. با توجه به اقتصادی بودن این گیاه دارویی، تحمل به شوری بالا و نیاز کودی کم می تواند از گیاهان قابل تامل در اگرواکوسیستم های مستعد به شوری باشد.

گیاهان دارویی، عناصر غذایی، عملکرد