صادق صفری - دانشجوی دکتری حقوق جزا و جرمشناسی دانشگاه فردوسی مشهد و دادیار دادسرای عمومی و انقلاب مشهد مقدس؛
سیدبهمن خدادادی - دانشجوی دکترای حقوق کیفری دانشگاه وستفالیش ویلهلم مونستر؛ آلمان

امروزه تحولات نویندر حوزه مطالعات جرمشناسی کاربردی سبب گردیده است تا توجه و تمرکز محققان علوم اجتماعی، روانشناسی علوم جنایی به آن سوی عمل مجرمانه یعنی بزه دیدگی معطوف گردد. یافته های این علوم حاکی از آن است که بسیاری از افراد جامعه به دلیل خصوصیات خاص زیست شناختی، روانشناختی و اجتماعی، بیش از سایرین در معرض بزه دیدگی قرار دارند و طبعا بزه دیدگان بالقوه آسیب-پذیری بیشتری در برابر بزهکاران محسوب می شوند. اطفال به دلیل ضعف قوای جسمی و دماغی، از جمله این افراد بالقوه آسیب پذیر محسوب می شوند. حمایت از اطفال بزه دیده، علاوه بر اینکه از بزه دیدگی مکرر آنها پیشگیری می نمایف می تواند مانع از تبدیل شدن طفل بزه دیده به یک انسان بزهکار در آینده گردد. در این راستا علم روانشناسی جنایی با ارایه راهکارهایی سعی در تسکین ناملایمات روحی اطفال داشته تا از این طریق نه تنها طفل بزه دیده را به وضعیت ماقبل بزه دیدگی برگرداند، بلکه مانع از آن شود که وی دست به انتقام های فردی و واکنش های خصمانه در آینده بزند. نگارندگان در این نوشتار سعی نموده اند راهکارهایی که روان شناسی جنایی به عنوان یکی از رشته های تخصصی جرم شناسی برای پیشگیری از بزهکار شدن اطفال بزه دیده پیشنهاد می نماید، از قبیل گروه درمانی، بازی درمانی، گروه های-حمایتی مختلط و تغییر معماری دادگاه های اطفال بزه دیده را مورد بحث قرار دهند.

اطفال بزه دیده، بزه دیدگی اطفال، بزهکاری اطفال، تدابیر حمایتی، روان شناسی جنایی