مریم وجدی وحید - کارشناس ارشد مدیریت فناوری اطلاعات، دانشگاه علامه طباطبایی

پس از ناکامی های نسبی در اجرای فعالیتهای مبتنی بر برنامه های مبتنی بر بودجه و برنامه های بلندمدت، متخصصان امر برنامه ریزی و مدیریت بر آن شدند تا به ابداع روش های نوینی برای برنامه ریزی بپردازند. برنامه ریزی استراتژیک حاصل این فعالیتها بود. طی سال ها مباحث برنامه ریزی استراتژیک گسترش و بهبود یافت و تحت نام برنامه ریزی استراتژیک کلاسیک مطرح شد. در این مقاله در ابتدا نگاهی به فرآیند برنامه ریزی استراتژیک کلاسیک خواهیم داشت. پس از آن تعدادی از ویژگی های دوران جدید را بر خواهیم شمرد و در نهایت نیز به بررسی نقاط ضعف و کمبودهای روش برنامه ریزی استراتژیک کلاسیک در مواجه با شرایط این دوران خواهیم پرداخت. در پایان نیز به معرفی تعدادی از فعالیت های در حال انجام در خصوص غلبه بر این نقایص و کمبودها خواهیم پرداخت

برنامه ریزی استراتژیک، مدل پویا،