امیرهانی سوهانی - دانش آموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقه ای، دانشکده هنر و معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
راما قلمبر دزفولی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پردیس، ایران

حاشیه نشینی در ایران بعد از اصلاحات ارضی (که ناشی از ترس آمریکا از وقوع انقلاب های دهقانی بود)مطرح شد و با برنامه ریزیهای مبتنی بر الگوی سرمایه داری حاصل از ذهن برنامه ریزان غربگرا،(که توجه به عدالت اجتماعی را ناقض آرمانهای توسعه می دانستند) شدت یافت و الان به بحرانی جهت ایجاد مشکل در شهرها مبدل شده ،بحرانی که ریشه بخش عمده مخاطرات اخلاقی و اجتماعی شهرهاست .بحرانی که اگر نگرشی درست بر ما غالب شود و از نگاه به عنوان تهدید ،به نگاه به عنوان فرصت مبدل شود آنگاه کلید حل آن را در دستان خود حاشیه نشینان میبینیم و صد البته باید حمایتی که سالها از آنان به ناحق دریغ شده بود را روا داشت ،و با نگاهی مبتنی بر کرامت انسانی تواناییهای آنان را درمدیریت و بهسازی محل سکونتشان بارور ساخت و البته قطعا نباید از نظر دور داشت که ایجاد اشتغال و افزایش میانگین درآمدی در مبادی مهاجرت و کنترل نرخ رو به تزاید مسکن شهری میتواند کنترل کننده رشد این مناطق باشد. افرادی که در حاشیه شهر زندگی می کنند یک کمربندی در اطراف شهر کرمان ایجاد کرده اند. این افراد به علت وضعیت اقتصادی نامطلوب ساخت و سازهای غیر قانونی انجام داده اند که متاسفانه این مکانها از پایگاه اجتماعی مناسبی برخوردار نیستند.

حاشیه نشینی، امنیت، مسکن، اقتصاد شهری