ملینا شهبازخواه - دانشجوی کارشناسی معماری دانشگاه یادگار امام.دانشجوی کارشناسی مهندسی معماری

فرسودگی یکی از مهمترین مسایل مربوطه به فضای شهری است که باعث بی سازمانی ، عدم تعادل ،عدم تناسب و بی قوارگی آن می شود. فرسودگی عاملی است که به زدودن خاطرات جمعی ، افول حیات شهری واقعه ای و شکل گرفتن حیات شهری روز مره ای کمک می کند .برای ایجاد تنوع؛ توجه به علاقمندی ساکنین ، بعد خانوار ، ابعاد قطعات مسکونی و وضعیت مالی ساکنین ، ناگزیر باید الگوهای متنوعی از طراحی مسکن در بافت فرسوده ارایه گردد. از این رو طرح های نو سازی و بهسازی بافت های فرسوده از اوایل سالهای 1300 تا کنون در مقاطع تاریخی گونا گون و با ارایه راهکارهای مختلف در کشور ما رواج داشته است برای سامان بخشیدن به بی قواره گی ها بافت شهری به عنوان یک مجموعه زیستی همواره به عنوان ارگانسیمی زنده در حال تبادلات و ارتباطات درونی و بیرونی است . هر مجموعه زیستی متوازن شامل زیر مجموعه های متعددی است و به تعداد پارامترهای شناخته و ناشناخته ای که یک مجموعه را متوازن نموده است ، زیر مجموعه دارد که در ساز و کار آن ها دخیل اند . به هر حال مجموعه های زیستی آسیب پذیرند و به واسطه ی نقص عوامل درونی یا اثر عوامل بیرونی توازن و تعادل مجموعه از دست می رود .در این مقاله سعی بر آن است که راهکارهای تعادل بخشی برای بافت های فرسوده ارایه شود.

توسعه پایدار ، بافت فرسوده،تعادل بخشی