عباس خورشیدی - استاد تمام دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلام شهر تهران
نوشا هژبرنژاد - دانشجوی دکتری، مدیریت آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز
سمیه فیضی - دانشجوی دکتری، مدیریت آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز

از آنجا که نقش مدیران و رهبران در همه ساختار و سازمانها بسیار حیاتی بوده و قلب تپنده سازمانها تصمیماتی است که اتخاذ میگردد، لذا شرط اساسی برای گام برداشتن و حرکت رو به جلو در سازمانها نوع و روال تصمیم گیری و سیاستگذاری است که آینده آنها را تضمین و یا تضعیف میکند. بر همین اساس باید اذعان نمود که مدلهای همکارانه یکی از اهرم های کمکی برای گرایش به سمت تصمیم گیریهایی است که به صورت کلی از همه توان فکری و عقلانی، اعضا و کارکنان بهره برده و سعی بر ایجاد انگیزه به وسیله بها دادن به مقوله تز فکری اعضا مینماید. بدیهی است که خروجی این مدل تقریبا مطلوب میباشد. زیرا مدل همکارانه، تنشها را به حداقل رسانده و فرض میکند که سازمانها از طریق فرآیند بحث و مذاکره و همکاری، سیاستها را تدوین کرده و تصمیم گیری می کنند. قدرت در بین تمام یا تعدادی از اعضای سازمان که نگرش مشترکی به اهداف دارند، توزیع می شود. با توجه به اهمیت و جایگاهی که برای مدل همکارانه آنهم در سازمانهای آموزشی بیان گردید، در این تحقیق، سعی بر آن است تا با کلیت دیدگاه مدل همکارانه در چارچوب سازوکار و نظام آموزشی توجه شده و مزایا و محدودیتهای آن تبیین گردد

مدیریت، رهبری، آموزش، مدل همکارانه، آموزش عالی