محسن طاهرپورسانیج - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی گرایش پایداری، دانشگاه یزد
محمدجواد جلایق - دبیر زبان و ادبیات فارسی، استان یزد

شعر پایداری ، محصول همدلی میهنی یا قومی در برابر گونه ای از تجاوز طبیعت بشریت است. بن مایه های آثار ادبیات پایداری را می توان درد مشترک جوامع بشری، مبارزه با بیداد داخلی یا تجاوز خارجی، ایستادگی در برابر جریان های ضدآزادی و اعتراض و مقاومت اجتماعی نام برد که به هویت انسان ها، باورهای اسلامی، عقاید استوار شیعی و شناخت محیط پیرامون انسان ها کمک می کند. سید علی موسوی گرمارودی (متولد(1320 از شاعران پایداری و مقاومت چند دهه اخیر به شمار می آید. اشعار او هم دارای قالب های سنتی و هم دارای قالب های نو (نیمایی و سپید) است. وی هموارهبا ات6کا به ارزش های اسلامی و فرهنگ ملی کشور اشعار سنجیده و مناسبی را سروده است. از آنجا که تا به حال اشعار پایداری این شاعر به لحاظ سبک شناسی بررسی نشده اند، در این مقاله برآنیم تا به این مهم بپردازیم و هدف ما در این بررسی با تاکید بر روش توصیفی – تحلیلی، بیان ویژگی های برجسته سبکی ( زبانی، فکری، ادبی) است.

شعر پایداری معاصر، موسوی گرمارودی، سبک شناسی، بهار خون، خرمشهر