مهین پورمرادناصری - دانشجوی دکتری دانشگاه شیراز

بی توجهی انسان به هم نوعان خود یکی از پیامدهای انقلاب صنعتی و جنگ های ویرانگر جهانی است که شاعران و نویسندگان قرن بیستم به آن توجه ویژه ای نشان داده اند. برای نمونه آی آدم ها از نیما یوشیج و موزه هنرهای زیبا اثر شاعر انگلیسی دبلیو اچ آدن دو نمونه از شعرهایی هستند که در آنها هر دو شاعر با به کارگیری صناعات ادبی نسبتا مشابه (مانند به تصویر کشیدن صحنه غرق شدن انسانی در آب در یک سو و مشغول بودن سایر افراد به زندگی روزمره شان در سوی دیگر) به موضوع درد و رنج و بی توجهی به آن، هم دردی عمیقی به سرنوشت همنوعان خود نشان داده اند. در پژوهش حاضر کوشش شده است تا براساس ده اصل فرضیه هم عرضی استفان دو توتوسی شباهت ها و تفاوت های موجود در نگاه این دو شاعر به مسیله هم دردی راوی در برابر توجه نکردن حاضران بررسی شود. همچنین شایان ذکر است که این پژوهش در گروه چهارم طبقه بندی یوست از مطالعات ادبیات تطبیقی (بن مایه ها و تصاویر) قرار می گیرد و با رویکرد مطالعات فرهنگی گرین بلت در تاریخ گرایی نو این دو شعر بررسی می شوند. یافته های این پژوهش نشان می دهد درحالی که دو شاعر متاثر از مکاتب ادبی سمبولیزم و تصویرگرایی از تصاویر و صناعات ادبی نسبتا مشابهی برای به تصویر کشیدن بن مایه شعر خود استفاده کرده اند، در شیوه بیان موضوع و زبان شعری دو اثر تفاوت های بسیاری مشاهده می شود که این تفاوت ها به دلیل وجود بسترهای فرهنگی اجتماعی متفاوتی است که دو شاعر در آن به سرودن شعر پرداخته اند.

نیما، آدن، آی آدم ها ، موزه هنرهای زیبا ، همدردی