سعیدرضا بیژنوند - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد کرمانشاه، دانشگاه پیام نور، کرمانشاه، ایران

شهرها محل دایمی اسکان و زندگی بشری اند و اصولا برنامه ریزی شهری و مجموعه خدماتی که شهرداری ها در شهرها انجام می دهند برای رفاه ساکنان شهرها (شهروندان) صورت می گیرد. با وجود این تک تکشهروندان نیز می توانند نظریات خود را به طرق مختلف به نمایندگان خود در شورای شهر، برنامه ریزان و مدیران شهری منتقل سازند و در فرآیند برنامه ریزی ایفای نقش کنند اگر بتوان از بین تعاریف گسترده ای کهبرای شهر وجود دارد این گفته راتزل را که شهر محل اجتماع دایمی انسان ها و مسکن های آنهاست به عنوان تعریفی ساده از شهر قلمداد نمود، این واقعیت آشکار می شود که فلسفه وجود شهر برنامه ریزی ومدیریت شهری، فرآیندی است که هدف نهایی آن خلق محیط زیست سالم و محل اسکان ایده آل برای یکایک شهروندان است. بنابراین هدف اصلی تحقیق حاضر ارزیابی نظریه های مشارکت شهروندان در شهرسازی است روش پژوهش حاضر بصورت توصیفی- تحلیلی می باشد که برای جمع آوری اطلاعات و به منظور بررسی مبانی نظری مرتبط با تحقیق از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است. بنابراین در این تحقیق برآنیم نظریه های مشارکت جان ترنر، جیمز میجلی، شری ارنشتاین، اسکان دیوید سون و دیوید دریسکل را مورد بررسی قرار دهیم. نتایج تحقیق نشان میدهد هم اکنون در وضعیت برنامه ریزی شهری تغییر چندانی ظهور نیافته است و طرح های شهری براساس همان سبک و روش گذشته تهیه می شود. از شهروندان نظر خواهی صورت نمی گیرد و شهروند حق اعتراض به طرح ها را ندارد و در حقیقت آنقدر که مشارکت جنبه شعاری دارد جنبه ی واقعی ندارد.

شهرسازی، شهرسازی مشارکتی، شهروند