سید محمدحسین موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد فیروزکوه، فیروزکوه، ایران
منصوره رضاسلطانی - استادیار گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد فیروزکوه، فیروزکوه، ایران

در عصر حاضر با توجه به توسعه صنعت حمل و نقل به ویژه حمل و نقل جاده ای و گسترش فناوری ساخت وسایل نقلیه و توسعه و تنوع راه های ارتباطی، موضوع ارایه خدمات در طول راه ها به مسافران و رانندگان دچار دگرگونی اساسی شده و همچنین خدمات موردنیاز آنان از نظر تنوع، کمیت و کیفیت نیز تغییر کرده است. از این رو چند سالی است که احداث مجتمع های خدماتی- رفاهی بین راهی در جاده های کشور به منظور ساماندهی خدمات بین راهی جاده ای و افزایش رفاه رهگذران جاده ها مورد توجه قرار گرفته است، قابلیت های بالقوه بسیاری در این مجتمع ها نهفته هست که می توان از آنها در جهت نیل به اهداف بزرگتری همچون توسعه و توازن منطقه ای بهره برد. از سوی دیگر، در نظر گرفتن نقش های جدید برای این مجتمع ها، ضمن آنکه می تواند گام مهمی در جهت توسعه پایدار مناطق تلقی شود، باعث می شود که ادامه فعالیت مجتمع های خدماتی- رفاهی بین راهی و گسترش دامنه فعایت آنها از نظر اقتصادی توجیه پذیر باشد. تبعات مثبت احداث این مجتمع ها به ویژه از جنبه گردشگری و نقش ارزنده آن در توسعه پایدار منطقه، همراه با تاثیرات مستقیم آن بر مردم منطقه و رهگذران جاده ها تا حدی است که گاهی نیاز است تا نهادهای اجرایی برای احداث مجتمع ها و کمک به استقرار فعالیت آن ها پیشقدم شوند، به طوری که دولت در بند (د) ماده 163 قانون برنامه پنجم توسعه جمهوری اسلامی وجوهی را برای کمک به احداث مجتمع های خدماتی رفاهی بین راهی و پایانه های مسافری اختصاص داده است. از این رو مقاله حاضر به بررسی کاربست اجتماع پذیری و مردم مداری در طراحی مجتمع خدمات رفاهی بین راهی با رویکرد رضایتمندی می پردازد.

خدمات رفاهی، خدمات رفاهی بین راهی، مردم مداری، رویکرد رضایتمندی