فاطمه حسین زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد تربیت بدنی (گرایش آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی)، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، گیلان، ایران
علی اصغر نورسته - استاد، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، گیلان، ایران

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه دو نوع تمرین هاپینگ و ترکیبی قدرتی - تعادلی بر قدرت اندام تحتانی افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا است.روش کار: آزمودنی های این پژوهش شامل 30 مرد ورزشکار با بی ثباتی مزمن مچ پا بود که به صورت غیر تصادفی هدف دار انتخاب شده و به دو گروه تمرینی هاپینگ و ترکیبی قدرتی-تعادلی تقسیم شدند و تمرینات را به مدت 8 هفته انجام دادند. برای جمع آوری اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات در مورد سابقه ورزشی از پرسشنامه و برای اندازه گیری قدرت از قدرت سنج دستی استفاده شد. از آزمون t مستقل و همبسته و نیز یو من ویتنی و ویلکاکسون به ترتیب در صورت نرمال و غیرنرمال بودن داده ها برای مقایسه تفاوت میانگین ها استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد تفاوت معنی داری بین قدرت ابداکشن (03/0> p) و اداکشن (03/0> p) ران و نیز اینورژن (004/0> p) و اورژن (004/0> p) مچ پا دو گروه تمرینی پس از اعمال تمرین وجود دارد به گونه ای که آزمودنی های گروه قدرتی-تعادلی عملکرد بهتری داشتند. با این حال در سایر عوامل نظیر قدرت فلکشن و اکستنشن ران، فلکشن و اکستنشن زانو و نیز دورسی فلکشن و پلانتارفلکشن مچ پا تفاوت معنی داری در دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد هر دو تمرینات قدرتی-تعادلی و هاپینگ می توانند در بهبود قدرت افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا اثرگذار باشند با این حال به نظر می رسد تمرینات منتحب قدرتی-تعادلی به علت جامع بودن آن و به این دلیل که به تقویت هر یک از این عوامل به صورت مجرا تاکید دارد بتواند تاثیر بیشتری نسبت به تمرینات هاپینگ داشته باشد و در بهبودی سریعتر ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ پا تاثیر بیشتری داشته باشد.

قدرت، هاپینگ، تمرینات تعادلی، اسپرین مچ پا