مجتبی پاکزاد - دانشجوی دکترای تخصصی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد تهران جنوب
بی بی سمیه حسینی باغسنگانی - دانشجوی دکترای تخصصی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد تهران جنوب

تراژدی عالی ترین نوع ادبی جهان است. از ویژگیهای این نوع ژانر این است که قهرمان غالبا قربانی خطای خود میشود. این گمراه ی که معمولا نا شی از ضعف قهرمان ا ست، حوادثی زنجیروار به دنبال می آورد که حاصلش مرگ او و چه بسا دیگر قهرمانان داستان است. در این پژوهش تلاش شده است تا نخست به بررسی تعاریف مختلف تراژدی پرداخته شود و سپس چگونگی کارکردشان در داستان سیاوش نشان داده شود. بیشتر تراژدی ها در اساتیر ایران، یونان و به طور کلی در جهان بیانگر این واقعیت است که خدایان در ست مانند ان سانها برخا سته از رنجاند. آنان نیز درد میکشند، هر چند درد آنها با درد انسانی متفاوت است. کارکردهایی که در نهایت بر روی داستان مورد نظرکاملا قابل تطبیق بوده است و علاوه بر آن میتوان به عوامل و عناصری رسید که خاص داستانها و فرهنگ ایرانی است. به عبارت بهتر میتوان نام تراژدی ایرانی بر آنها گذاشت.

شاهنامه، ساختار، تراژدی ایرانی، سیاوش