مسعود کوثری - دانشیار دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه تهران
عباس عموری - کارشناس ارشد مطالعات فرهنگی و رسانه، دانشگاه تهران

طی دهه گذشته، فیلم های متعددی درباره رابطه فرد روحانی و مردم در سینمای ایران ساخته شده که زیر نور ماه، مارمولک و طلا و مس ، از نمونه های این قبیل فیلم ها به شمار می روند. گرچه، این فیلم ها تفات هایی با یکدیگر دارند، اما به نظر می رسد که به گفتمان مشترکی تعلق دارند. این گفتمان در پی مفصل بندی جدیدی از دال روحانی در شبکه ای از مفاهیم/دال ها (مردم، عبادت، اخلاق، راه خدا، خدمت به مردم و مردم داری و غیره) است که همچنان به سیاست می اندیشد؛ اما مسیر آن را از طریق توده مردم جستجو می کند. بنابراین، به جای رابطه دوگانه روحانی سیاست مدار، به رابطه روحانی مردم سیاست مدار می اندیشد که البته بعد سوم آن عمدا پنهان شده است. از این رو، می توان گفت که گفتمان حاکم بر فیلم های یاد شده حاکی از نوعی تعامل اجتماعی و هم گرایی روحانی با توده مردم است. در این فیلم ها، روحانی تلاش می کند که نقش سنتی خود را در جامعه مدنی (مدرنیته) بازسازی کند، ضمن آنکه هرگز به صورت مستقیم این پرسش را مطرح نمی سازد که چرا از جامعه (سنتی/مذهبی) دور افتاده است به عبارت دیگر، در این دسته از فیلم ها عصر سیاست (قدرت) مطرح نمی شود و سیاست همچنان به صورت یک دال حاضر غایب است که هدایت گری را بر عهده دارد. در مقاله حاضر، نخست با خوانشی بینامتنی، عناصر گفتمانی احیاء ارزش های دینی در جامعه مدرن استخراج و نوع مفصل بندی آن مطرح می گردد. سپس، این مسیله که این گفتمان برای پاسخ گویی به چه دشواری هایی از روحانی در مواجهه با جامعه ایران در دهه اخیر است، مطرح خواهد شد.

تحلیل گفتمان، مدرنتیه، روحانیت، دین داری، وضعیت فرهنگی، فیلم های سینمایی