الهه ترابی - کارشناس ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد بم، کرمان، ایران

یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ بوم و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده می شود . باتوجه به رویکرد قرن حاضر و تاکید فراوان به بقای انرژی و سیستمهای فعال و غیرفعال جهت داشتن یک محیط زیست پاک باید به دنبال پیدا کردن یکسری اصول و راهکارهایی در راستای پایداری در این برهه زمانی باشیم با جستجو در معماری بومی ایران درمی یابیم که در تمدن ایران زمین، پایداری از دیرباز مورد توجه بوده است، این رویکرد درمعماری بومی ایران با گرایش به سمت پایداری بوم شناختی راه حلهای بسیار منطقی و همساز با اقلیم راجهت دستیابی به این امر ابداع نموده است. پیشینیان ما برای رفع نیازهای خود در برخورد با محیط زیست بسیار آگاهانه عمل نموده و با استفاده از عناصر کارکردی نوین زمان خویش و بدون لطمه به محیط زیست از کمترین امکانات بومی بهترین بهره را برده اند . از طرفی معماری بومی در زمان خودجوابگوی نیازهای ساکنینش بود و این یک حقیقت است که به همان شکل نمی تواند با شرایط این زمان و زمان آینده به نحو مطلوب سازگاری داشته باشد . در این مقاله از روش توصیفی - تحلیلی استفاده کرده تا با گریزی به معماری گذشته و بازنگری مفاهیم و شناخت معماری بومی و معماری پایدار،از آن ها درس گرفته و بتوان اصول آن را در معماری و فن ساختمان در دور معاصر بکار گرفت.

پایداری، ایران ، معماری معاصر، معماری بومی.