سید حسن مرفع دلک آبادی - هیات علمی (مربی)، دانشکده مهندسی دریا، دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار، چابهار، ایران
محمدجواد حیدری افشار - دانشجوی کارشناسی، دانشکده مهندسی دریا، دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار، چابهار، ایران
امیرحسین صعصعی - دانش آموخته کارشناسی، دانشکده مهندسی دریا، دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار، چابهار، ایران

با افزایش جمعیت و نیاز روز افزون به احداث زیرساخت­های حمل و نقل، به ویژه حمل و نقل ریلی، و با توجه به کاهش مصالح طبیعی، استفاده از مصالح بازیافتی در جهان رو به گسترش است. یکی از منابع  مهم مصالح بازیافتی، بتن­های آلوده نفتی مربوط به سکوها و اسکله­های نفتی می باشند که در معرض آب دریا نیز هستند. در این مقاله، ابتدا نمونه­های مکعبی بتنی آلوده به نفت در درصدهای مختلف شامل 1%، 2%، 4% و 6% ساخته شد. عمل­آوری این نمونه­ها در آب دریا (دریای عمان- ساحل چابهار) صورت گرفت. نمونه­ها پس از انجام آزمایش مقاومت فشاری ، تحت شرایط آزمایشگاهی شکسته و خرد شدند. در ادامه، مصالح بازیافتی آلوده به نفت، الک شده و امکان استفاده از آنها، بعنوان مصالح زیربالاست در خطوط راه آهن بر اساس آزمون­های آزمایشگاهی مطابق استانداردهای ASTM و AASHTO مورد بررسی قرار گرفت.  این آزمایش­ها شامل دانه­بندی، تعیین حدود اتربرگ، تعیین حداکثر وزن مخصوص خشک و رطوبت بهینه برای تراکم مصالح، تعیین ارزش ماسه­ای مصالح، نسبت باربری کالیفرنیا، تعیین سایش مصالح به روش لس­آنجلس و جذب آب مصالح بازیافتی می­شوند. برای بررسی و مقایسه نتایج، نشریه مشخصات فنی عمومی روسازی راه آهن (نشریه 301) ملاک عمل قرار گرفت. نتایج آزمایشگاهی نشان می­دهد که مصالح بازیافتی بتنی  با درصدهای مختلف آلودگی نفتی ضوابط آیین­نامه­ای را به صورت کامل برآورده می­کنند و امکان استفاده از آنها به عنوان مصالح زیربالاست در روسازی راه آهن ممکن است.

بتن آلوده نفتی, راه آهن, کنترل کیفیت, مصالح زیربالاست