آذر رضائی - دانشجوی کارشناسی ارشد بازرگانی بین الملل، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
سعید صحت - دانشیار گروه مدیریت بازرگانی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

ژاپن، کشوری با حدود 128 میلیون نفر جمعیت واقع در شرق قاره کهن است که عمده واردات آن شامل مواد غذایی، نفت و مواد خام است و تجهیزات الکترونیکی ماشین آلات صنعتی و ابزار آلات مهندسی مهمترین صادرات این کشور هستند. هرچند ژاپنی ها با کمبود منابع طبیعی مواجه هستند اما برای مقابله با آن سرمایه گذاری های چشمگیری برای کارآموزی و آموزش کارکنان خود کرده اند. سرمایه گذاری های بزرگ در منابع انسانی هم علت و هم معلول توسعه اقتصادی است . افزایش سرمایه انسانی موجب تحرک هرچه بیشتر رشد اقتصادی می شود و تقاضا برای نیروی کار فوق العاده ماهر موجب توجه به دستاورد های چشمگیر اموزشی می شود. فعالیت، مدیریت و رقابت سازنده سه عنصر اصلی توسعه در کشور ژاپن را تشکیل می دهند و نظام حقوق و دستمزد مبتنی بر ارشدیت توسط فرهنگ و سنت ژاپنی پشتیبانی میشود، اما مفهوم اقتصادی ندارد. مدل ژاپنی مدیریت بر مدیریت گروه های مردم تمرکز دارد و نه افراد و شکوفایی و شکست دولت در مردم آن است؛ بنابراین در ژاپن منابع انسانی ارزشمند ترین دارایی برای شرکت های مختلف و برای دولت محسوب می شوند. از سویی واضح است که تنش در فعالیت های منابع انسانی ژاپنی بین قدیم و جدید وجود دارد: جهانی شدن و عوامل اقتصادی منجر به بروز تغییراتی در توسعه منابع انسانی را داشته اند؛ با این حال، فرهنگ سنتی و ذهنیت ریشه دار که به ناچار شیوه های مدیریت منابع انسانی را تحت تاثیر قرار میدهند، در برابر این تغییرات مقاومت کرده اند.

منابع انسانی، ژاپن، مدیریت، فرهنگ ملی،کار