صحرا بشیری - دانشجوی دکتری، صنایع غذایی- شیمی مواد غذایی، دانشگاه تبریز
میلاد صالحی - دانشجوی سال آخر لیسانس صنایع غذایی، موسسه آموزش عالی صبا

از طرفی با توجه به مستعد بودن محصولات لبنی به اکسیداسیون (ازجمله اکسیداسیون ناشی از نور که باعث تغییر در مزه، از دست دادن مواد مغذی و تبخیر آب شده) و همینطور رشد میکروبی در آن، برای اطمینان از عمر انباری، باید از بسته بندی با نفوذ پذیری کم استفاده شود، از طرف دیگر تجزیه ناپذیری بسته بندی های سنتی مواد غذایی، منجر به مشکلات محیط زیستی می گردد. امروزه از مواد زیست تخریب پذیر با پایه پلیمرهای زیستی و پوشش ها و فیلم ها با پایه خوراکی، جهت بسته بندی و به دام انداختن و گرفتن اکسیژن و یا با خاصیت ضد میکروبی (استفاده از نانو ذرات ضد میکروبی در فیلم های خوراکی) استفاده می شود. به طور کلی، این پوشش ها نفوذ پذیری بالای آب، نفوذ پذیری پایین اکسیژن و خواص مکانیکی پایین تر نسبت به بسته بندی های سنتی نشان می دهند. بعنوان مثال از کیتوزان، آگار، گالاکتومانان، سدیم کازئینات و مواد ضد میکروبی (نایسین، ناتامایسین، نانوذرات روی و ...) مختلف جهت تهیه بسته بندی مناسب برای انواع محصولات لبنی استفاده گردیده است.

بسته بندی زیست تخریب پذیر، پوشش های خوراکی، محصولات لبنی