ندا محمدی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر

اندیشیدن درباره مفهوم دوستی نه به عنوان مفهومی نوین بلکه به مثابهی یک جهانبینی در تفکر اندیشمندان شرق و غرب از گذشته تا کنون حضور داشته است. هرچند بعضا این مفهوم با مفهوم عشق یکی پنداشته شده اما تمایز نهادن میان مفهوم دوستی و عشق از جمله دغدغه های این جستار محسوب میشود. چندی است که گستره ی دوستی پژوهی به سپهر اندیشه ی ادبیات فارسی نیز کشیده شده است. آن چه بیشتر مورد تامل است این نکته است که عمده پژوهشها پیرامون این مفهوم مختص شاعرانی است که دوستی برای ایشان دغدغه-ای همیشگی محسوب میشده و در جای جای آثار ایشان ردپایی از پرداختن به امر دوستی دیده میشود. امالازم به نظر میرسد که از زاویه ای دیگر هم به مفهوم دوستی در ادبیات پرداخته شود و آن سخن درباره مفهوم دوستی است در جایی که فقدان این مفهوم وجود دارد. شعر ساده ی معناگرای بیژن جلالی در فضای ذهنیای زیست میکند که ارتباط مهرانگیز دوستانه دغدغه ی شاعرانهی او محسوب نمیشود و این پرسش را ایجاد میکند که در جهان ادیشگانی او دوستی در کدام مرحله از مراحل تکوین خود حضور و ظهور می یابد و چگونه دیده می شود یا چگونه تغییر شکل یا ماهیت پیدا میکند

دوستی، عشق، شعر، بیژن جلالی، دوستی پژوهی