محمدمهدی مظفری - استادیار گروه مدیریت صنعتی، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
بهنود غفاری - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مدیریت کسب و کار ( MBA ) دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران.

مدیریت دانش، به عنوان پارادایم حاکم بر سازمانهای پیشرو درتحولات سریع فن آوری و پیچیدگی محیط، توان احاطه بر دانش موجود در سازمان را دراختیار مدیران نهاده و امکان تداوم حضورشان را در دنیای پر رقابت امروزی، فراهم میسازد و در قلب سیاستهای راهبردی سازما نها جای می گیرد. فرایند پی ریزی و پیاده سازی سیستم مدیریت دانش، فرایندی پویا و جامع است که سازمانهای موفق به شکل مستمر میزان تولید، نشر، تبادل و بکارگیری دانش در بین کارکنان خود را به وسیله روشهای مختلف، اندازهگیری و مورد ازریابی قرار میدهند تا از این طریق بتوانند راهکارهای نیل به اهداف سازمانی را کسب کنند.با توجه به اینکه مدیریت دانش با عملیات سازمان، پیوند مستقیم دارد لذا تجویز یک رویکرد یکسان برای همه سازمانها که ویژگی و مقاصد خاصی را دنبال می نمایند صحیح نمی باشد. ازاینرو فرایند پیاده سازی سیستم مدیریت دانش باید در راستای فراهم آوردن زیرساختهای لازم برای تغییر و بر پایه شناخت و تحلیل درست شرایط محیطی به منظور مطالعه امکان پذیری و هم راستاسازی مدیریت دانش با فرایند های کسب وکار شرکت باشد.صیانت از سرمایه دانشی سازمان، نه درگرو حفاظت از داراییهای انباشته، بلکه در نحوه ی مدیریت دانشها ومهارتهای موجود در سازمان است که منجر به تشخیص کمبودها (خلاها) در دانش سازمانی، بهبود ساختار سازمانی، ارتقاء سطح خدمات ، افزایش توان رقابتی، ارایه کالاها و خدمات با ارزش افزوده بیشتر ، پیشگیری از تکرار اشتباهات، کاهش دوباره کاری، صرفه جویی در وقت، برانگیختن انگیزه خلاقیت و نوآوری میشود. از این رو، مدیریت دانش، فرایندی است که طی آن سازمانها، به تولید ثروت از دانش یا سرمایه فکری خود میپردازند.

مدیریت دانش، عوامل موثر، سازمان