سیده زهرا موسوی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اراک
مژگان صادق پورمبارکه - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اراک

شاهنامه ی فردوسی از دیدگاه های گوناگون ادبی، تاریخی، اجتماعی، داستانی، حماسی، تراژدی، هنری و ... مورد بررسی قرار گرفته است و بسیاری از محققان و شاهنامهپژوهان ایرانی وخارجی با اندیشه های جدید و دیدگاه های نو به پژوهش جامعه شناختی، روانشناختی، شخصیتشناسی فرهنگی و اجتماعی، مطالعات ارزشی و خصلت شناسی قهرمانان پرداخته و یافته های بسیاری عرضه کردهاند. بدیهی است که شاهنامه نگاری فردوسی هدفهای بسیاری داشته است. وی شاعری است که سروده های او منشور هویت انسانی و فرهنگی ایرانیان به شمار میرود.شاهنامه گنجینه ای بی همتا و سرشار از آموزه های اخلاقی و تعلیمی و شایست و ناشایست هاست که چون آیینه ای شیوهی آموزش و پرورش ایران باستان و اوضاع و احوال و فرهنگ زمانهی خویش را نشان میدهد. جنبه های گوناگون تربیت مانندتربیت اخلاقی، عاطفی، دینی و اجتماعی در شاهنامه به چشم میخورد. فردوسی در جای جای شاهنامه نکته های تربیتی را از زبان پهلوانان بیان میدارد. هر چند روساخت داستانهای شاهنامه جنگ است و توصیف آناما از نظر زیر ساخت این داستانها بر مضامین اخلاقی و تعلیمی بنیان نهاده شده است.

آموزش و پرورش، شاهنامه، خرد، دانش، فرهنگ