افروز مکوندی - کارشناسی ارشد شهرسازی، دانشگاه دولتی، واحد خرم آباد،
فروزان بیرانوند - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ملایر،

افزایش مهاجرت و رشد جمعیت شهری و گسترش فضای شهرها از جمله منطقه کلان شهری تهران مشکلات فراوانی در مقابل برنامه ریزان و تصمیم گیران قرار داده است. به همین دلیل ضرورت برنامهریزی و توجه به نیازهای اساسی در سطح کلان، تصمیماتی مبنی بر اجرای برنامهریزی راهبردی را مطرح کرد. در این راستا در سال 1384 با توجه به قانون تعاریف محدوده و حریم شهر، فعالیت دهیاری در سطح ملی آغاز گردید که روستاهای واقع در حریم کلان شهر تهران نیز دارای دهیاری شدند. به رغم اجرای دهیاری در ناحیه 7 منطقه 20، روستاها با مشکلات و چالشهایی روبرو شده، بالتبع نیز مشکلاتی برای مادر شهر اصلی نیز در آینده ایجاد خواهند کرد. مقاله حاضر با هدف بررسی و شناخت دهیاری و برنامه ریزی راهبردی و نقاط قوت و ضعف موجود در ناحیه 7 منطقه بیست به عنوان نمونهای از سیاستهای برنامهریزی راهبردی در منطقه کلان شهر تهران و میزان انطباق پذیری اجرای چنین طرحی با اهداف کلان مدیریت منطقه کلان شهری تهران پرداخته و با استفاده از تکنیکهای چون دلفی وسوات به تحلیل میزان نتایج اهداف این طرح پرداخته شده که میتواند در سایر موارد نیز مورد استفاده قرار گیرد. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که به دلیل ضعف های دهیاری شرایط تکوین ساخت و سازهای غیرمجاز و به تبع آن اسکان غیر رسمی، بدمسکنی، عدم دسترسی به امکانات فضایی و نارضایتی در آینده خواهد شد. به نظر میرسد که این پژوهش بتواند از راهکارهای مناسب جهت کاهش مشکلات پیش بینی شده استفاده نماید.

سکونتگاه دهیاری، برنامه ریزی راهبردی، حریم، سوات